1.ve 2.Meclisi tek tek gezdik.İnsan 90 sene önce ne çabalarla kurulan bu cumhuriyetin gerçekleştiği mekanlarda olunca kendini kelimelerle ifade edemiyormuş.Ben susuyorum,fotoğraflarım anlatsın kendini.
Müzeleri ve tarihi mekanları gezdikten sonra Anıtkabir'e geldik. Anıtkabir'e gelince Ata'mızın huzurunda olmaktan olsa gerek insan göz yaşlarını tutamıyor.İlk kez gelmeme karşın bu sene olan Gezi Parkı olaylarından sonra o kadar yokluğunu hissediyoruz ki keşke çıkıp gelse dememek elde değil.Müze içinde yer alan bal mumu heykeli o kadar gerçek ki karşısına geçip saatlerce izledim.Kendimi tutamayıp ağladıkça ağladım.Atatürk'ün huzurunda en duygulandığım anlardan birisi de engelli insanlardan oluşan bir grubun orada olmasıydı.Ayakları olmasına karşın Ankara'ya gelmeyi umursamayan insanlar varken engelli diye birçok kişinin eksik gördüğü bu insanların Anıtkabir'de bulunması beni derinden etkiledi.Müze ziyareti bittikten sonra güneş batışı yaklaşıyordu.Anıtkabir'de güneşin batışı o kadar güzel ki,Türkiye'de en güzel burada batıyor olabilir.İnsan orada olmaktan o kadar huzur doluyor,kendini tarif edemeyeceği duygular içinde buluyor ki tarif etmek imkansız.
Ben Türk doğdum,Türk öleceğim.İzindeyiz Atam.